hamerhaai

De hamerhaaien zijn een familie van haaien die bekendstaan om de T-vormige kop die doet denken aan een hamer.Haaien zijn uitgerust met een hele batterij prooisensoren op hun kop. Hiertoe behoren de ogen en de neusgaten, drukgevoelige cellen die trillingen in het water waarnemen.De meeste hamerhaaien eten alleen roggen en andere vissen, plus krabben en andere schaaldieren. Mensen worden gemeden, maar van de grote hamerhaai is bekend dat hij af en toe ook op mensen afgaat. De meeste van die aanvallen zijn echter een reactie op betreding van zijn territorium. Wanneer een duiker zich op het terrein van een grote hamerhaai begeeft, voelt de haai zich bedreigd en bijt om zich te verdedigen. Weinig haaien eten graag mensenvlees, maar het is geen kwestie van smaak - één beet van de zaagtanden kan al dodelijk zijn. Meestal sterft het slachtoffer aan het bloedverlies.

blauwe haai

De grote blauwe haai ook wel "blauwe haai" genoemd, is een haai uit de familie der requiemhaaien. De blauwe haai is een zoutwatervis die voorkomt in een subtropisch klimaat. De diepte waarop de soort voorkomt is maximaal 350 meter onder het wateroppervlak.
Het dieet van de blauwe haai bestaat uit kleine vissoorten van de open zee en inktvissen (vooral pijlinktvis), maar ook kreeftachtigen, andere haaien en zeezoogdieren (waarschijnlijk als kadaver) en zeevogels.

zwartpunthaai

De zwartpunthaai is een grote grijskleurige haai met zwarte punten op de vinnen. De haai komt voor in tropische en gematigd warme oceanen.

De zwartpunthaai heeft een lange smalle en puntige snuit, lange kieuwspleten, een grote eerste rugvin en een vrij grote tweede rugvin.

voshaai

De voshaai of gewone voshaai (ook wel zeevos genoemd) De (gewone) voshaai is de grootste van de drie soorten voshaaien; hij kan wel 6 meter lang worden en 450 kg zwaar. Bijna de helft van de lengte van het dier bestaat uit het verlengstuk van de bovenste staartvin. Voshaaien komen voor in zowel kustwateren als in de pelagische zone (open oceanen) in tropische en gematigde klimaatgebieden. Ze houden zich op bij het wateroppervlak tot op een diepte van ongeveer 500 meter. De voshaai vertoont trekgedrag afhankelijk van het seizoen. In de zomer verplaatsen zij zich van de warme tropische wateren naar de hogere breedten. Het zijn zeer goede, snelle zwemmers.

 walvishaai

De walvishaai is de grootste bestaande kraakbeenvis.[2]

De gemiddelde walvishaai meet ongeveer 8 m, maar er zijn er gevonden die wel 15 m lang waren. Zo'n groot exemplaar weegt ongeveer 15 ton. Vrouwtjes zijn gemiddeld groter dan mannetjes.

De walvishaai heeft een brede en platte kop. De bek bevindt zich vooraan, niet onderaan de kop zoals bij veel andere haaien, en is net zo breed. Hij bevat 300 rijen kleine tanden, in totaal zo'n 3000.

Walvishaaien komen in alle wereldzeeën voor in het gebied tussen 30-40 graden noorderbreedte en 30-40 zuiderbreedte, maar in de oostelijke Atlantische Oceaan slechts tot de archipel Kaapverdië. In de Middellandse Zee vindt men ze ook niet. Er wordt vermoed dat ze migreren, maar daarover bestaat nog erg veel onduidelijkheid. Er zijn maar weinig plekken ter wereld waar ze met regelmaat komen. Een daarvan is Ningaloo Reef in West-Australië. Veel walvishaaien verblijven daar elk jaar rond maart, de tijd dat er erg veel voedsel is. Andere locaties waar ze met regelmaat verschijnen is het water voor de kust van Donsol in de Filipijnse provincie Sorsogon; de Rode Zee; bij Tofo in Mozambique; rondom de Malediven; bij Whale Island in Vietnam. Op deze en andere plekken is er veel belangstelling van toeristen voor ze. Er zijn vaak strikte regels ten aanzien van de benadering van walvishaaien. Sporadisch zijn de grote vissen ook in aquaria te bewonderen, zoals in Osaka Aquarium Kaiyukan. De walvishaai kan tussen de 80 en 110 jaar oud worden. Pas rond hun dertigste zijn ze geslachtsrijp, wat naast hun geringe snelheid een belangrijke oorzaak is van het feit dat ze met uitsterven bedreigd worden. Lang werd aangenomen dat ze eieren leggen. In 1953 werd in de Golf van Mexico een walvishaai-ei gevonden met een lengte van 36 cm. Recenter is echter duidelijk geworden dat de eieren al in het moederlichaam uitkomen, met andere woorden, dat walvishaaien eierlevendbarend zijn. Dat zou betekenen dat het gevonden ei geaborteerd moet zijn geweest. In 1996 werd een vrouwtje gevangen met wel 300 ongeboren jongen in haar buik. Die waren elk zo’n 40 cm lang en bijna klaar om – zonder eischaal – geboren te worden.[3] Zoals alle haaien zorgen walvishaaien na de geboorte niet voor hun jongen.